Słońce, delikatny wiatr, długa trawa i cudowny śmiech. Moje wyobrażenie tego miejsca właśnie ktoś zakopał w okolicach jądra Ziemi. Kucałam ledwie łapiąc oddech. Nie było czasu na odpoczynek, jeśli nie mówimy o odpoczynku wiecznym. Usłyszałam drwiący śmiech za plecami, który przeszywał mnie na wskroś od niekończącej się chwili. Naładowana adrenaliną skoczyłam w prawo. Mało brakowało. Siekiera wbiła się dokładnie tam, gdzie chwilę wcześniej była moja noga. Pieprzony sadysta.
Dźwięk otwieranego namiotu przebudził mnie. Zza ściany obok słychać było stłumione rozmowy i trzaskanie gałęzi. Przeciągnęłam się leniwie i przez dłuższy moment leżałam jeszcze w śpiworze. Gdy sprawy natury fizjologicznej dały o sobie znać, niechętnie wyszłam z przytulnego namiotu, po którym z każdej strony chodziły wstrętne owady. Odeszłam na odpowiednią odległość od obozowiska, by nikt nie zobaczył mnie w tej niekomfortowej sytuacji. Chyba jednak nieodpowiednio daleko, bo czułam czyjś wzrok na sobie. Po skończeniu początku porannej toalety odwróciłam się. Wiedziałam już, że nie mogę nawet marzyć o jej zakończeniu.
Plącząc się we własnych myślach biegłam przed siebie. Krzaki ocierały się o moje ciało i je raniły. Nie miałam już siły. Nogi mi się plątały, potykały o chyba każdy przedmiot i roślinę. W końcu odmówiły mi posłuszeństwa. Słyszałam krzyk. Nie był on mój. Kolejna osoba z obozu zginęła. Zostały jeszcze trzy. Krzyk. Dwie. Krzyk. Jedna. Zostałam sama w sercu lasu Aokigahara. Krzyk.

Słońce, delikatny wiatr, długa trawa i cudowny śmiech. Moje wyobrażenie tego miejsca właśnie ktoś zakopał w okolicach jądra Ziemi. Kucałam ledwie łapiąc oddech. Nie było czasu na odpoczynek, jeśli nie mówimy o odpoczynku wiecznym. Usłyszałam drwiący śmiech za plecami, który przeszywał mnie na wskroś od niekończącej się chwili. Naładowana adrenaliną skoczyłam w prawo. Mało...

Jest taka sprawność harcerska - trzy pióra. Jej zdobywanie trwa trzy doby: pierwszego dnia nie wolno nic mówić, drugiego dnia nie wolno nic jeść, trzeci dzień trzeba spędzić samotnie w lesie. Kilka lat temu postanowiłam tę sprawność zdobyć. Z dwoma pierwszymi dniami jakoś sobie poradziłam i nadszedł ten trzeci - wyjście do lasu.
Zabrałam niezbędne rzeczy, uprzedziłam rodziców, że przez 24 godziny nie będę do nich dzwonić - i wyruszyłam.
Pierwsze kilka godzin było całkiem przyjemnych - cisza, spokój, przecież jestem harcerką, las to moje środowisko naturalne! Jak tylko zaczęło się robić ciemno, zrozumiałam, że nic bardziej mylnego... Okazało się, że cisza jest tylko pozorna, a w nocy każdy szelest słychać głośniej. Spokój? To chyba ostatnie, co czułam - wszędzie widziałam poruszające się cienie, czułam przemieszczające się zwierzęta, słyszałam wiatr (a może to nie był wiatr?).
Postanowiłam zrobić jedyną rzecz, która wtedy mogła sprawić, że przestanę się bać - poszłam spać z nadzieją, że rano obudzę się cała i zdrowa! Mój umysł postanowił wznieść tarcze obronne i spałam tak mocno, że prawie zaspałam na poranny powrót do obozu!

Jest taka sprawność harcerska - trzy pióra. Jej zdobywanie trwa trzy doby: pierwszego dnia nie wolno nic mówić, drugiego dnia nie wolno nic jeść, trzeci dzień trzeba spędzić samotnie w lesie. Kilka lat temu postanowiłam tę sprawność zdobyć. Z dwoma pierwszymi dniami jakoś sobie poradziłam i nadszedł ten trzeci - wyjście do lasu.
Zabrałam niezbędne rzeczy, uprzedziłam...

Stało się to na początku lipca, na obozie harcerskim. W nocy zostałam obudzona przez parę kobiet z maskami gazowymi na twarzach. Wyprowadziły mnie razem z grupą małych dzieci do lasu. Wszędzie było ciemno, nie widziałam żadnego światła w oddali. Kiedy szliśmy tak w mroku, nagle dostrzegłam oświetloną drogę kilkoma światłami, chociaż nadal jasność nie była tak duża, abym mogła zobaczyć twarze małych dzieci. Kobiety kazały mi tam iść, bałam się bardzo. Ścieżka miała koło 200 metrów, światła były 3. Gdy tak szłam w ciemnościach, z krzaków usłyszałam głosy "idź dalej! Idź dalej!". Wtem zobaczyłam przywiązaną do drzewa postać, miała założoną maskę taką, jaką miały dwie kobiety. Stwór przy drzewie szamotał się niczym wyciągnięta z wody ryba, to było przerażające. Nagle przede mną padła postać i zaczęła czołgać się w moją stronę. Pomyślałam, że dam radę nad nią przeskoczyć, ale w tej samej chwili to "coś" wstało i ruszyło w moją stronę krokiem zombie. Biegiem minęłam potwora, który, próbując mnie złapać. przewrócił się. Wtem zauważyłam lekkie, jakby specjalnie usypane, wzniesienie, lecz nie zdążyłam dokładniej się mu przyjrzeć . Za sobą usłyszałam walące się drzewo. Na huk zderzającego się pnia z ziemią podskoczyłam. Spojrzałam z powrotem na drogę przede mną i właśnie wtedy wydałam z siebie najgłośniejszy pisk jaki kiedykolwiek słyszałam. Zza wcześniej zauważonego prze ze mnie wzniesienia wystawała ręka. Chwilę później zobaczyłam jak stwór wyciąga drugą rękę. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, rzuciłam się do ucieczki. Ominęłam, jak się za moment okazało, wykopany grób, lecz mój bieg nie trwał zbyt długo. Drogę ucieczki zagrodziła mi kolejna postać w masce, która nie chciała mnie przepuścić. Byłam już tak wystraszona, że nie zastanawiałam się co robię. Kopnęłam z całej siły potwora w nogę i pobiegłam dalej. Znów zobaczyłam lekkie wzniesienie, więc myślałam że jestem przygotowana na najgorsze. Niestety nie stało się tak jak przypuszczałam, żadna postać nie wyciągnęła rąk zza ziemi. Dwa metry przed wzniesieniem wykopany był dół, do którego wpadłam. Kiedy zobaczyłam kolejne stwory w maskach gazowych, które zbliżały się w moją stronę, poczułam się jakbym dostała skrzydeł. Wygramoliłam się z tego dołu tak szybko, jak tam wpadłam. I własnie wtedy w oczy rzucił mi się chłopak z przystawioną do twarzy latarką, był bez maski. Przypomniało mi się, że znam tą twarz. Był to mój kolega z obozu. Gdy tylko go poznałam, podeszłam do niego z wielką ulgą. Powiedział tylko że mam iść dalej do końca drogi i tak poczekać na resztę.

Po wszystkim wróciliśmy do obozu. Rano okazało się, że była to "Próba Strachu", którą musi przejść każdy nowicjusz na obozie. Teraz jak o tym myślę, to uśmiecham się do siebie. Pomyśleć, że dałam się tak nastraszyć i że tak strasznie bałam się moich przyjaciół.;)

Stało się to na początku lipca, na obozie harcerskim. W nocy zostałam obudzona przez parę kobiet z maskami gazowymi na twarzach. Wyprowadziły mnie razem z grupą małych dzieci do lasu. Wszędzie było ciemno, nie widziałam żadnego światła w oddali. Kiedy szliśmy tak w mroku, nagle dostrzegłam oświetloną drogę kilkoma światłami, chociaż nadal jasność nie była tak duża, abym...

Będąc nastolatką jeździłam na wakacje do babci - na wieś. Przechadzając się po lesie z seniorką rodu, zawsze omijałyśmy jedno miejsce. Jeszcze wtedy nie rozumiałam dlaczego, choć ten las rzeczywiście wydawał się być inny: drzewa złowrogo skrzypiały uderzając w górze jedno o drugie, ptaki tam nie śpiewały, grzyby nie rosły. To miejsce napawało grozą. Babcia długo wzbraniała się przed opowiedzeniem mi historii związanej poniekąd z tym miejscem, jednak dała się przekonać. Okazało się, że kilkadziesiąt lat temu doszło tam do makabry.
Był czas żniw. Gorący okres, który życie niejednej rodziny zakończył w ciągu paru chwil. Mężczyzna ciął kombajnem zboże, jego żona w tym czasie gotowała obiad, a dzieci bawiły się na podwórku. Niestety wpadł im do głowy pomysł, który zakończył się tragicznie. Dzieci zaczęły bawić się w chowanego - w zbożu, a kiedy się zmęczyły, to zasnęły w życie. Co było dalej? nie trudno się domyślić. Ojciec nieświadom przejechał po dzieciach kombajnem. Od razu wiedział, że coś jest nie tak, bo poczuł opór pod pojazdem. Kiedy go zatrzymał i zobaczył porozrzucane fragmenty ciał i strzępki ubrań, poszedł do szopy po sznur i powiesił się w pobliskim lesie. Natomiast jego żona wpadła w obłęd i trafiła do szpitala psychiatrycznego.
Po poznaniu tej historii stwierdziłam, że faktycznie lepiej do tego lasu nie wchodzić. Kto wie, co mogłoby się tam wydarzyć..

Będąc nastolatką jeździłam na wakacje do babci - na wieś. Przechadzając się po lesie z seniorką rodu, zawsze omijałyśmy jedno miejsce. Jeszcze wtedy nie rozumiałam dlaczego, choć ten las rzeczywiście wydawał się być inny: drzewa złowrogo skrzypiały uderzając w górze jedno o drugie, ptaki tam nie śpiewały, grzyby nie rosły. To miejsce napawało grozą. Babcia długo wzbraniała...

Janek zaczął się buntować. Wiedział, że ojciec źle postępuje i że on przykłada do tego rękę. Rankiem posprawdzał pułapki, które wspólnie z ojcem pozastawiali na zwierzynę. Były puste. A teraz gdy zapadał zmrok, ojciec znowu wysyłał go do lasu. Po ostrej wymianie zdań, chłopak wykrzyczał staremu w twarz, że robi to ostatni raz. Nie mógł już patrzeć na cierpienie zwierząt, wiedział też, że kłusownictwo jest zabronione. Kiedy rozemocjonowany przemierzał kolejne miejsca zastawienia wnyków, doszło do tragedii. Janek powiesił się na zastawionej wcześniej wnyce.
Gdy syn nie wrócił do domu, ojciec myślał, że ten spędził noc u kolegi - jak zawsze wtedy, gdy dochodziło pomiędzy nimi do kłótni. Tym razem było inaczej. Ojciec znalazł go dopiero wczesnym rankiem, na pomoc było już za późno...

Janek zaczął się buntować. Wiedział, że ojciec źle postępuje i że on przykłada do tego rękę. Rankiem posprawdzał pułapki, które wspólnie z ojcem pozastawiali na zwierzynę. Były puste. A teraz gdy zapadał zmrok, ojciec znowu wysyłał go do lasu. Po ostrej wymianie zdań, chłopak wykrzyczał staremu w twarz, że robi to ostatni raz. Nie mógł już patrzeć na cierpienie zwierząt,...

Sierpień, rok temu. Wybrałam się z Mamą na spacer, na grzyby do bardzo dobrze znanego nam lasu. Dzień był piękny, słońce prześwitało przez korony drzew. Dotarłyśmy do bocznej drogi, przy której zawsze rosną prawdziwki a tym razem stał tam też samochód. Nie był to nadzwyczajny widok, nie przejęłyśmy się tym i ruszyłyśmy szukać borowików. Kilkadziesiąt metrów dalej pod drzewem stał mężczyzna wykonujący dziwne ruchy (bardzo dziwne ruchy). Razem z mamą spojrzałyśmy na siebie porozumiewawczo i zawróciłyśmy. Kiedy oddaliłyśmy się na bezpieczną odległość spytałam:
-Ciekawe co on robił?
-Nie widziałaś? On miał w ręku łopatę!
Wróciłyśmy bezpiecznie do domu a ja nadal nie wiem co ten mężczyzna próbował zakopać.




PS. Ta historia jest autentyczna

Sierpień, rok temu. Wybrałam się z Mamą na spacer, na grzyby do bardzo dobrze znanego nam lasu. Dzień był piękny, słońce prześwitało przez korony drzew. Dotarłyśmy do bocznej drogi, przy której zawsze rosną prawdziwki a tym razem stał tam też samochód. Nie był to nadzwyczajny widok, nie przejęłyśmy się tym i ruszyłyśmy szukać borowików. Kilkadziesiąt metrów dalej pod...

Pewnego razu gdy miałam 10 lat szłam z tatą przez las.Gdy obejrzałam się za siebie taty już nie było koło mnie.Miałam dziwne uczucie że w tym lesie za niedługo stanie się coś strasznego.Po długich i bez owocnych poszukiwaniach ojca postanowiłam odpocząć.Zamykając oczy ze zmęczenia nie miałam pojęcia kiedy zasnełam.Obudziłam się ok.godziny 4 nad ranem.Podniosła się i poszłam przed siebie miałam nadzieję że w ten sposób wyjdę z lasu.Lecz gdy znalazłam się przy wyjściu zobaczyłam drobną postać była ubrana w białą suknię.Bałam się do niej podejść ponieważ stała bez ruchu i nagle podniosła opuszczoną głowę i popatrzyła na mnie dużymi i czarnymi jak węgiel oczami. Oddaliłam się na bezpieczną odległość i gdy tak szłam przez las spotkałam leśniczego który wyprowadził mnie z lasu.Lecz nadal nie wiadomo co stało się z moim tatą.

Pewnego razu gdy miałam 10 lat szłam z tatą przez las.Gdy obejrzałam się za siebie taty już nie było koło mnie.Miałam dziwne uczucie że w tym lesie za niedługo stanie się coś strasznego.Po długich i bez owocnych poszukiwaniach ojca postanowiłam odpocząć.Zamykając oczy ze zmęczenia nie miałam pojęcia kiedy zasnełam.Obudziłam się ok.godziny 4 nad ranem.Podniosła się i...

Miałam trzynaście lat, pamiętam dokładnie, bo to były trzynaste urodziny wakacyjnej koleżanki. Nie tylko jej, w jej rodzinie większość była spod tego samego znaku, więc w środku lata organizowali jedną gigantyczną ogniskową imprezę załatwiającą wszelkie rodzinne rocznice. Tak od 30 do nawet ponad 100 ludzi w niektóre lata, pełen przekrój wiekowy. I właśnie z tej imprezy wyszłam w środku nocy. Tak, w wakacje wolno więcej, na tej imprezie można było siedzieć nawet do drugiej w nocy, można też było się po ciemku włóczyć po okolicy, bo z jednej strony w okolicy sami swoi, czy raczej wszyscy i tak na imprezie, a z drugiej, w takim tłumie nikt nie zauważał czyjejś nieobecności. Nie pamiętam już, po co wyszłam, ale miałam coś przynieść od siebie, coś, co było potrzebne do zabawy. Na imprezie było jasno, nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak ciemna jest noc, akurat na złość bezksiężycowa. Nie wzięłam latarki, ale przecież nie będę się wracać, ciemności się nie boję, a drogę znam tak dobrze, że nie raz wygrałam konkurs na chodzenie z zawiązanymi oczami, więc nie ma problemu.
Po drodze był niewielki lasek. Przede mną coś jęknęło, zaszeleściło, ucichło. Pewnie zająca obudziłam. Po chwili nadepnęłam na jakąś gałąź, złamała się. Ale nie tak sucho, to nie był ostry trzask, raczej taki nieco przygłuszony, miękki, wilgotny. Stara gałąź pokryta mokrym mchem, lekko spróchniała po wierzchu, ale z wciąż twardym rdzeniem.
Doszłam, wzięłam potrzebną rzecz, wróciłam tą samą drogą, nadal bez latarki. Po imprezie, kiedy jeszcze późniejszą nocą prawdziwie wracaliśmy, trzeba było las ominąć, bo jakoś dorosłym nie w smak przedzierać się wąską ścieżką, nawet z latarkami. Nigdy się nie dowiedzieli, że ja nie tylko za dnia, kiedy było to dozwolone, chadzałam tym skrótem.
Następnego dnia znów szłam do koleżanki, pomóc trochę w sprzątaniu. Laskiem. Znalazłam moją wczorajszą "gałąź". Najpierw były zakrwawione pióra, w wilgotnej ziemi ślady podobne do psich, a w końcu gęś z szyją wdeptaną w błoto.
Czasem to nie ciemność budzi strach, niekiedy to światło dnia go odkrywa.

Dlaczego tak mało miejsca? Trzeba będzie ciąć :(

Edit: I nie było kiedy poprawić... Ciekawe, czy mieszcząc się w limicie miałabym szansę?

Miałam trzynaście lat, pamiętam dokładnie, bo to były trzynaste urodziny wakacyjnej koleżanki. Nie tylko jej, w jej rodzinie większość była spod tego samego znaku, więc w środku lata organizowali jedną gigantyczną ogniskową imprezę załatwiającą wszelkie rodzinne rocznice. Tak od 30 do nawet ponad 100 ludzi w niektóre lata, pełen przekrój wiekowy. I właśnie z tej imprezy...

Mam działkę pod lasem. Stoi tam przyczepa campingowa, jest huśtawka, wiata, miejsce na ognisko. Często nocuję tam z moją sunią Kulką. Rozpalam ognisko i, kiedy gwiazdy zaczynają świecić, zaczynam się bać. Jest to stres kontrolowany. Kulka to system alarmowy i gdyby coś, to zacznie tak szczekać, że obudzi wszystkie psy w oddalonej o 300 metrów wiosce.
Którejś nocy, bo było to ok. 23.00, zaczęła się dziwnie zachowywać. Najpierw stała z wyciągniętą do góry główką, niczym wyjący wilk, potem rozpoczęła spacer przy ogrodzeniu. Kiedy wołałam, nie chciała wejść do przyczepy. Oczywiście wzbudziło to mój niepokój. Czyżby ktoś obcy się zakradał na mój teren? Ale dlaczego czujny pies nie ujada, nie szczeka... W pewnym momencie sunia stanęła w miejscu, gdzie nie docierało światło z lampy umieszczonej na słupie. Zaczęła szczekać. Dziwnie. Ni to radośnie, ni to ostrzegawczo. Wyciągnęłam broń typu „wiatrówka”. Zładowałam. Wzięłam latarkę. Ostrożnie zaczęłam podchodzić do miejsca, w którym stała Kulka. Skierowałam promień światła na siatkę. Przesuwałam delikatnie, pamiętając, że w prawej dłoni mam załadowany karabin myśliwski. W razie czego strzelam...
I cóż ujrzałam.... za ogrodzeniem stał duży kundel płci męskiej, który w ciągu dnia przychodził do mojej suni... Wpuszczałam go, by pieski pobawiły się. Był miły, jadł mi z ręki. Po raz pierwszy jednak przyszedł w nocy...
Mnie się jeszcze na działce nie zdarzyło, żeby ktoś mnie w nocy odwiedzał.... Cóż, sunia ma większe wzięcie...

Mam działkę pod lasem. Stoi tam przyczepa campingowa, jest huśtawka, wiata, miejsce na ognisko. Często nocuję tam z moją sunią Kulką. Rozpalam ognisko i, kiedy gwiazdy zaczynają świecić, zaczynam się bać. Jest to stres kontrolowany. Kulka to system alarmowy i gdyby coś, to zacznie tak szczekać, że obudzi wszystkie psy w oddalonej o 300 metrów wiosce.
Którejś nocy, bo było...

Zastanawialiście się, jak to jest zgubić się w lesie mając zaledwie 7 lat? Cóż, ja znam to uczucie.
Pewnego pięknego lata wybrałam się z rodzicami do babci na wieś. Piękny domek koło lasu, a za lasem jezioro. Cudowne miejsce dla dorosłych, udręka dla żądnych przygód dzieci.
Zawsze szukałam zajęcia tam, gdzie nie powinnam. Czasem wchodziłam za głęboko do jeziora, niekiedy siadałam na dachu domku, a tamtego feralnego wieczora poszłam do lasu sama.
Pomysł pójścia tam wieczorem wydawał mi się genialny. Przecież było to zakazane i tajemnicze, czyli łączyło moje ulubione cechy.
Wybrałam moment w którym rodzina ucztowała przy ognisku. Pamiętam ten moment dokładnie. Mój tata grał na gitarze ściągając mojego kuzyna i brata. Mama i babcia rozmawiały przy ognisku, a ciocia z dziadkiem piekli kiełbaski.
Ubrałam się ciepło, bo pamiętałam co zawsze powtarzała mi mama o ciepłym ubraniu nocą, niestety zapomniałam co mówiła o nie chodzeniu do lasu samej. Wzięłam latarkę i wyszłam.
Bawiłam się dobrze przez pierwsze dziesięć minut, a potem się zgubiłam. Nagle przypomniały mi się wszystkie historie, którymi straszył mnie tata, a każdy trzask patyka stawał się wilkiem, albo co gorsza niedźwiedziem. Mój dziecięcy umysł stwarzał przerażające scenariusze. Krążyłam wśród drzew, które wyglądały identycznie i bałam się, że rodzice mnie nigdy nie znajdą.
Jak się domyślacie znaleźli. Na szczęście mój tata dobrze zna ten las, w którym się wychował.Ostatecznie skończyło się na paru otarciach, nauczce na całe życie i wspomnieniu, które zostało mocno przekoloryzowane przez wyobraźnie dziecka.

Zastanawialiście się, jak to jest zgubić się w lesie mając zaledwie 7 lat? Cóż, ja znam to uczucie.
Pewnego pięknego lata wybrałam się z rodzicami do babci na wieś. Piękny domek koło lasu, a za lasem jezioro. Cudowne miejsce dla dorosłych, udręka dla żądnych przygód dzieci.
Zawsze szukałam zajęcia tam, gdzie nie powinnam. Czasem wchodziłam za głęboko do jeziora, niekiedy...